Herfst, het jutseizoen is weer begonnen. We delen daarom graag een bijzonder verhaal, over hoe de gestrande “Hunte” een topattractie werd. Ruim tien dagen lang zat het vrachtschip de Hunte rond de jaarwisseling van 2001 en 2002 op het strand bij paal 22. Het leidde tot knusse gezelligheid en koek-en-zopie.
De Hunte strandde onder spectaculaire omstandigheden. Nederland ging op 28 december 2001 gebukt onder een zeer zware westerstorm, met windstoten die in buien aantrokken tot kracht 12. Mensen raakten gewond door rondvliegende materialen of omdat ze ‘gewoon’ omver werden geblazen. De grootste problemen deden zich voor op zee. In het zware weer verkeerde de Hunte urenlang in moeilijkheden. De kustvaarder, vernoemd naar een rivier in Duitsland, varend onder de Antiquaanse vlag en met Filipijnse bemanning, had in de haven van Szscin in Polen 1450 ton lijnzaadschroot geladen. De coaster was onderweg naar het zuiden van Engeland, toen er ter hoogte van Den Helder gevaar dreigde. De motor van 8000 PK was niet opgewassen tegen de storm. De wind duwde het schip langzaam richting de waddeneilanden.
Kapitein Ruben O. Olivares zocht voor de zekerheid wel contact met de kustwacht, maar sloeg hulp af, erop vertrouwend het schip op eigen kracht op koers te kunnen houden. De Texelse kust kwam echter steeds dichterbij. Alsnog vroeg hij om assistentie, maar te laat. Het water vlak onder de kust was te ondiep voor de zware Zeus van sleep- en bergingsbedrijf Smit Tak. Doordat de Hunte volledige boordverlichting voerde, was het schip vanaf het Texelse strand goed te zien. Menig Texelaar zag de Hunte tegen het vallen van de avond langzaam in noordelijke richting drijven. Vanaf de duinen aan de Badweg in De Koog volgde de wipperploeg van de reddingmaatschappij de ontwikkelingen nauwgezet, paraat om eventueel te hulp te schieten. Aan boord was geen sprake van paniek. De omstandigheden waren vreselijk, maar de bemanning was wel wat gewend. Terwijl reddingsvesten en ander overlevingsmateriaal werd klaargelegd, liep de Hunte rond acht uur s’ avonds aan de grond bij paal 22, even ten noorden van De Koog. ‘Het schip rammelde over de banken, tolde in het rond en ging vreselijk tekeer’, citeerde de Texelse Courant hulpstrandvonder Klaas Uitgeest, die al een paar uur op de uitkijk stond. Het was die avond springvloed en hoewel het water ten tijde van de stranding niet meer op z’n hoogst was, rolden de golven tot de duinen door. Daardoor werd het schip redelijk hoog op het strand geworpen.
Van levensgevaar was geen sprake. Hoewel ze aanvankelijk aan boord wilde blijven, lieten de bemanningsleden zich na twee uur toch in veiligheid brengen. Ze werden naar het boothuis in De Koog gebracht, daar kregen ze droge kleren en hete koffie. Ze brachten de nacht door in het pension van KNRM bemanningslid Robert Huisman op de Brink.
Het nieuws over de stranding ging ondertussen als een lopend vuurtje over het eiland. Zodra het licht werd, stroomden de eerste nieuwsgierigen toe. Op de parkeerplaats van paal 21 was het al snel een drukte van belang. Koger ondernemers Henk-Jan Klok, Arnold ‘Kets’ Kearcher, Erwin Nouwen en enkele vrienden zagen er wel brood in en streken al vroeg in de ochtend na de stranding met een koek-en-zopie op het strand neer. Warme worst, chocolademelk en glühwein gingen grif van de hand. Toen de burgemeester Joke Geldorp een kijkje kwam nemen, was het nog even de vraag of ze mochten blijven staan. Geldorp streek met de hand over haar hart, zeker toen de ondernemers beloofden dat de opbrengst ten goede zou komen aan een goed doel: het Tesselhuus, vakantiehuis voor mensen met spierziekten. Er werd in totaal 8.696,- gulden opgehaald. De enigen die er enigszins bekaaid van afkwamen waren de jutters.
