Ze is pas 27, maar heeft al veel van de wereld gezien. Sinds februari 2019 is Anna Sprenkeling boswachter Publiek bij Staatsbosbeheer op Texel. Voor velen een droombaan. Zo ook voor Anna, die na dertien jaar weer terugkeerde naar haar geliefde eiland. Ze neemt ons mee naar de Slufter, misschien wel het populairste natuurgebied van Texel.
Waar ben je de afgelopen jaren allemaal geweest?
‘Op mijn veertiende ben ik van Texel naar Nieuw-Zeeland verhuisd. Later, tijdens mijn studie in Zweden, ontmoette ik mijn huidige partner uit Bolivia. Samen zijn we na een aantal omwegen naar België gegaan om verder te studeren. Arbeids- en organisatiepsychologie. Na mijn bachelor – die ik overigens heb afgerond in Amsterdam – wilde ik heel graag terug naar Texel. En dat is gelukt!’
Hoe is het om terug te zijn?
‘Ik ben er heel blij mee. Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Woonruimte vinden op Texel was lastig, gelukkig is dat nu gelukt! Verder is men soms kritisch op het Staatsbosbeheer. Het is lastig om iedereen tevreden te houden. Zo is de financiering die wij krijgen voor recreatie op Texel niet genoeg om aan alle verwachtingen te voldoen. Dat is een uitdaging maar daar komen ook mooie dingen uit. Bijvoorbeeld onze samenwerking met zorgboerderij Novalishoeve. Zij maken en plaatsen de gesponsorde houten bankjes in de natuur. Geweldig vind ik dat!’
Je bent officieel boswachter ‘publiek’, waar staat dat voor?
‘Ik regel zaken op het gebied van recreatie, educatie, excursies en evenementen. Ook schrijf ik blogs, houd ik social media goed in de gaten en ben ik degene die het publiek uitlegt hoe bepaalde dingen zitten. Daarnaast zijn er nog elf boswachters bij Staatsbosbeheer op Texel waaronder boswachters Ecologie en Beheer.’
We zijn nu in de Slufter. Wat maakt dit gebied zo bijzonder?
‘Dit is een grote kweldervlakte tussen twee zanddijken in. Kreken met zout water stromen door het gebied, daardoor groeien er allerlei bijzondere plantjes. Denk aan zeekraal en lamsoor. De laatste laat de Slufter ‘s zomers helemaal paars kleuren. Elk seizoen – of eigenlijk elke dag – ziet de Slufter er weer anders uit. Bij storm uit het noordwesten kan de hele vallei onder water lopen. Rond deze tijd, in het stormseizoen, gebeurt dat regelmatig. Heel indrukwekkend! Na het stormseizoen organiseren we een grote beachcleanup. De zee neemt veel rotzooi mee dat vervolgens in dit mooie gebied achterblijft.’
Hoe is het gebied ontstaan?
‘Tussen Eierland en Texel lag vroeger een grote zandvlakte. In het begin van de zeventiende eeuw werd daar een stuifdijk gebouwd: de Zanddijk. In 1855 werd langs de Zanddijk een nieuwe stuifdijk aangelegd: de Lange Dam. Deze hield niet lang stand. In 1858 brak deze op drie plaatsen door. Na het herstel bleef één van de gaten moeilijk te dichten. In 1925 is dat voor het laatst geprobeerd, maar het water bleef maar binnenstromen. Natuurbeschermers hebben ervoor gezorgd dat het een natuurgebied werd. Het heeft dus een open verbinding met de Noordzee. Zo zie je dat een kleine verandering een heel groot effect kan hebben.’
Wat voor bijzondere dieren kunnen we hier zien?
‘Er zijn veel bijzondere vogels. Dit jaar ook voor het eerst een broedkolonie Lepelaars! ‘s Winters kom je hier strandleeuweriken en sneeuwgorzen tegen. Veel vogels zijn dan al richting het zuiden gevlogen. Die komen in het voorjaar weer. Dan wordt een deel van het gebied weer afgesloten, zodat de vogels in alle rust kunnen broeden. Dit is dus het perfecte moment om de hele Slufter te verkennen, want tot en met 28 februari zijn alle groene wandelpaden geopend. Leuk voor de avontuurlijke wandelaar.’
En ik zie de Konikpaarden ook in de verte.
‘Klopt, deze kudde graast hier sinds begin 2019. Ze zijn tijdelijk overgekomen vanuit het Oostvaardersveld. Ze maken het erg goed hier. We zijn momenteel bezig met de evaluatie, daarna wordt besloten of ze kunnen blijven.’
