‘Zo’n kans krijg je maar één keer’

 

Hét adres voor ‘het patatje op zondag’, aloude Texelse traditie bij veel gezinnen. Naomi Hin runt sinds juni 2014 samen met haar ouders Peter en Annie met veel plezier Bospaviljoen ’t Turfveld. Een bijzonder sfeervol plekje op Texel.

 

Peter deed voor zijn werk als zelfstandig timmerman een boodschap bij bouwmarkt Govers. Daar liep hij Turfveld-eigenaar Johan Hutjes tegen het lijf. ‘Peter, ik heb een tent te koop, zei Johan. Dat was een kans, die krijg je nooit meer’, vertelt Peter.

Ze konden het gewoonweg niet laten schieten. Annie: ‘Twee weken later was het van ons. Naomi was nog bezig met het afronden van haar studie en liep stage op een camping in Frankrijk. Zij kon dus niet eens bij de overdracht aanwezig zijn.’ Naomi vult aan: ‘Ik wist nog niet zo goed wat ik wilde, maar wel dat ik een beetje uitdaging zocht. Een negen-tot-vijfbaan is niks voor mij. Mijn vader en moeder stonden voor me garant. Zo is het dus toch gelukt om binnen twee weken eigenaar te worden van ’t Turfveld.’ En ineens was haar toen nog onzekere toekomst glashelder.

Ruiters met paard

Peter is een échte ondernemer, een van de eerste zelfstandige timmerlieden op Texel ooit. Annie werkte vijfendertig jaar bij De Kastanjeboom, voorheen Bruintje Beer, in Den Burg. Aan ervaring geen gebrek dus. Annie draaide op ’t Turfveld in haar eentje het eerste seizoen, want Naomi zat nog in Frankrijk. ‘We hebben alles nog even gelaten zoals het was. Na een poosje kun je beter inschatten wat je anders wilt.’  Na de eerste zomer werden de nodige veranderingen doorgevoerd. ‘Groter terras, wat frissere kleuren. We hebben het helemaal eigen gemaakt. Gelukkig hebben Naomi en ik dezelfde stijl en smaak.’ Het eerste seizoen beviel meteen heel goed. ‘De diversiteit aan bezoekers is prachtig. Zo stoppen er bijvoorbeeld regelmatig ruiters met paard voor de deur. Dat maakt niet iedere horecabaas mee’, lacht Annie.

Nooit zat

Het samenwerken als familie vinden de Hinnen prachtig. Peter en Annie rijden rond zeven uur ’s morgens naar het bos. Dan lopen ze eerst een rondje. Peter: ‘Vanaf hier zijn er zoveel leuke wandelingen te maken. Je kunt letterlijk alle kanten op.’ Om half negen zijn ze weer terug bij ’t Turfveld. Ook Naomi begint dan haar werkdag. En dat zeven dagen in de week. ‘Maar voor ons voelt dat niet als werken, het is hier ons thuis’, zegt Naomi. Peter zet ’s morgens alles klaar. Plantjes op de tafels buiten, kussens op de loungesets. Als alles gereed is voor de dag, drinken ze samen koffie en gaat hij naar zijn timmerklussen. Naomi en Annie runnen de tent. ‘Ik zou dat met niemand anders kunnen’, zegt Naomi. ‘We hoeven eigenlijk niks tegen elkaar te zeggen, we voelen elkaar feilloos aan.’ Rond de lunch komt Peter weer terug om te helpen. ‘Dan leeg ik alle vuilnisbakken en zorg dat alles er weer netjes bij staat. Dat soort dingen. Na de lunch ga ik weer verder met mijn klus en rond vier uur drink ik bij Annie en Naomi weer een kop koffie.’ Naomi vult aan: ‘Na het werk gaan we meestal met z’n drieën naar huis en bespreken we de dag. In de winter gaan we ook wel eens samen op vakantie. Op de een of andere manier raken we elkaar nooit zat.’

In het begin was het voor de jonge onderneemster – ze was nog maar negentien – wel erg wennen. ‘Vriendinnen gaan lekker uit, kunnen uitslapen in het weekend. Maar ik haal veel plezier uit mijn werk. Ik kon al op mijn 21^ste mijn eigen huis kopen. Hard werken wordt beloond. Al merkte ik soms om mij heen dat mensen dachten dat ik alles van mijn ouders kreeg. Tsja, in het begin kon ik me er druk om maken. Nu niet meer. Ik weet zelf dat ik er keihard voor werk.’

Geen medelijden

Het harde werken zit dit gezin in de genen. Zoon Roy vliegt de hele wereld over als Caterpillar-specialist. ‘Hij repareert kranen en bulldozers’, zegt Peter met trots. ‘Ja, wij werken veel en hard, maar je hoeft echt geen medelijden met ons te hebben’, lacht Annie. ‘We gaan ook vaak op vakantie. We hebben een vakantiehuisje in Turkije en daarnaast maken we mooie reizen. In de winter kan dat makkelijk.’

Waar ’t Turfveld z’n populariteit aan te danken heeft? Annie hoeft niet lang na te denken. ‘De uitbreiding van het terras was een hele goede zet. En kinderen komen hier graag om in de zandbak te spelen. Het is ook zo lekker dat je hier altijd uit de wind zit.’ Peter vult aan: ‘We zorgen dat de kwaliteit van het eten en drinken goed is. Daar komen mensen voor terug. Dan verdienen we liever iets minder op een kop koffie. Als de smaak maar goed is.’ Sinds kort verkoopt ’t Turfveld zelfs leuke accessoires en Texelsouvenirs. Naomi: ‘Veel daarvan maken we zelf. Och, zo blijf je lekker bezig en mensen vinden het leuk.’

Dromen

De familie Hin ziet zichzelf oud worden op deze bijzondere werkplek. ‘Het is geen bedrijf om in je eentje te runnen. Met z’n tweeën is wel zo fijn, dan kun je zorgen dat er altijd een van ons aanwezig is’, vertelt Annie. Ze zegt ook dat ze er geen moeite mee heeft om te blijven werken tot ver na haar 65ste. Alle drie zijn ze het erover eens dat dit een kans uit duizenden was. Naomi: ‘En dat het zo’n succesverhaal zou worden, daarvan kun je alleen maar dromen.’